یک شب با جکی چان در لوکارنو

شنبه شب، میدان بزرگ شهر لوکارنو نه برای یک فیلم، بلکه برای یک اسطوره زنده نفس می‌کشید. گزارشی توصیفی از شب باشکوهی که جکی چان با حضورش، جشنواره را به یک جشن مردمی تبدیل کرد.

شنبه شب، هوای میدان بزرگ پیاتزا گرانده در لوکارنو (Locarno) سرشار از هیجان بود. ساعت‌ها پیش از شروع مراسم، طرفدارانی با تی‌شرت‌ها و پلاکاردهایی با نام جکی چان (Jackie Chan)، منتظر ورود قهرمان خود بودند. فریادها و تشویق‌ها زمانی به اوج رسید که تصویر او بر روی صفحه بزرگ نمایش داده شد.

ورود یک قهرمان

با قدم گذاشتن چان روی فرش قرمز، در حالی که دو عروسک پاندای عروسکی در دست داشت، فریادهای «جکی! جکی!» جمعیت را فرا گرفت. او با لبخندهای بزرگ، ادای احترام به سبک هنرهای رزمی و فرستادن بوسه برای دوربین‌ها، به ابراز احساسات هوادارانش پاسخ داد.

لحظه‌ای برای تاریخ

مراسم با پخش کلیپی از صحنه‌های نمادین و خطرناک فیلم‌های او آغاز شد. وقتی روی صحنه آمد، با همان فروتنی و شوخ‌طبعی همیشگی‌اش، ابتدا به ایتالیایی به حضار سلام کرد و سپس با خنده گفت که جایزه‌اش «بسیار بسیار سنگین» است. اما لحظه‌ای که در تاریخ ثبت شد، زمانی بود که با صدایی رسا اعلام کرد: «من ۷۱ ساله هستم. من هنوز می‌توانم مبارزه کنم.» این جمله، چکیده ۶۴ سال فعالیت بی‌وقفه و عشق او به سینما بود.

سخنرانی او با تشکر صمیمانه از طرفداران و آرزوی «عشق و صلح» به پایان رسید و صدای تشویق‌ها و فریادهای نام او، تا دقایق طولانی پس از خروجش از صحنه، در خیابان‌های شهر طنین‌انداز بود. این شب، نه یک مراسم اهدای جایزه، بلکه جشن عشق متقابل یک اسطوره و طرفدارانش بود.

The Hollywood Reporter