وداع سینمایی با دیوید لینچ هنری‌ترین ادای احترام

جشنواره لوکارنو با انتخاب یک فیلم کوتاه هنری به جای یک بیانیه رسمی برای اعلام خبر درگذشت دیوید لینچ، روشی خلاقانه و درخور برای وداع با یک استاد رویاپردازی برگزید.

روش جشنواره لوکارنو برای اعلام خبر درگذشت دیوید لینچ (David Lynch) به اندازه خود این فیلمساز، نامتعارف و تأثیرگذار بود. به جای یک بیانیه مطبوعاتی خشک و رسمی، این جشنواره یک تجربه سینمایی جمعی خلق کرد. نمایش غافلگیرکننده فیلم «یک اتاق ناتمام...» (An Unfinished Room…) نه تنها یک ادای احترام، بلکه خود رسانه‌ای برای انتقال یکی از تلخ‌ترین خبرهای فرهنگی سال بود.

هنر به مثابه سوگواری

این انتخاب هوشمندانه، وداعی شایسته با هنرمندی بود که تمام عمرش را وقف تصویر و رویا کرد. فیلم با ترکیب صدای خود لینچ، تصاویر آثارش و لحظاتی از زندگی شخصی‌اش، به مخاطبان اجازه داد تا از طریق خود هنر او با فقدانش روبرو شوند. این رویکرد، مرگ را نه به عنوان یک پایان، بلکه به عنوان بخشی از روایت هنری او به تصویر کشید. همانطور که جیونا ا. نازارو (Giona A. Nazzaro)، مدیر هنری جشنواره، گفت، این یک «جشن» برای میراث او بود، نه صرفاً یک سوگواری.

قدرت یک تجربه جمعی

اعلام این خبر در برابر هزاران نفر در میدان بزرگ جشنواره، آن را به یک لحظه کاتارسیس جمعی تبدیل کرد. شوک اولیه، سکوت و سپس تشویق پرشور حضار در پایان، نشان‌دهنده پیوند عمیقی بود که جامعه سینما با لینچ داشت. لوکارنو با این اقدام نشان داد که چگونه می‌توان به شکلی خلاقانه و محترمانه با اسطوره‌های خود وداع کرد و خودِ مراسم وداع را به یک اثر هنری ماندگار تبدیل نمود.

The Hollywood Reporter