-
کریستوفر نولان با فیلمبرداری «ادیسه» در اقیانوس آزاد، آگاهانه همان روشی را به کار برده که استیون اسپیلبرگ در «آرواره‌ها» (Jaws) استفاده کرد؛ روشی که منجر به خلق اولین «بلاک‌باستر تابستانی» تاریخ شد. اکنون سوال این است: آیا «ادیسه» می‌تواند همان شوک فرهنگی را در سال ۲۰۲۶ تکرار کند؟
در دهه‌ی ۱۹۷۰، استیون اسپیلبرگ با اصرار بر فیلمبرداری در اقیانوس، تولید «آرواره‌ها» (۱۹۷۵) را به یک کابوس ۱۵۹ روزه تبدیل کرد. کوسه‌ی مکانیکی غرق می‌شد، خدمه دچار دریازدگی دائمی بودند و بودجه دو برابر شد. اسپیلبرگ فکر می‌کرد کارش تمام است. اما نتیجه، فیلمی بود که نه تنها رکوردهای گیشه را شکست، بلکه فرهنگ عامه را تغییر داد، باعث ترس مردم از آب شد و مدل اکران گسترده‌ی تابستانی را ابداع کرد.
اکنون، نولان با «ادیسه» (The Odyssey) (۲۰۲۶) همین ریسک فنی را پذیرفته است. او بازیگران پرستاره‌ی خود را برای ۹۱ روز به دل دریا برده تا حماسه‌ی هومر را «واقعی» جلوه دهد. اما آیا نتیجه‌ی فرهنگی یکسانی در انتظار است؟
پاسخ به احتمال زیاد منفی است. «ادیسه» یک حماسه‌ی اسطوره‌ای بر اساس یکی از قدیمی‌ترین داستان‌های جهان است، نه یک تریلر مدرن و غافلگیرکننده. در حالی که فیلم نولان بدون شک یک رویداد سینمایی بزرگ، برنده جوایز اسکار و احتمالاً یک موفقیت تجاری عظیم (شبیه به «اوپنهایمر») خواهد بود، اما بعید است بتواند «شوک فرهنگی» ایجاد کند.
«آرواره‌ها» یک انقلاب بود؛ فیلمی که مخاطبان هرگز چیزی شبیهش را ندیده بودند. «ادیسه»، در بهترین حالت، یک بازآفرینی استادانه از داستانی است که همه آن را می‌شناسند. نولان با این روش فیلمسازی، ممکن است به اوج «اصالت» برسد، اما تکرار «تأثیرگذاری» تاریخی «آرواره‌ها» در دنیای رسانه‌ای اشباع‌شده‌ی امروز تقریباً غیرممکن است.
«ادیسه» در تاریخ ۲۶ تیر ۱۴۰۵ (۱۷ جولای ۲۰۲۶) اکران خواهد شد تا ببینیم آیا می‌تواند فراتر از یک فیلم موفق، به یک پدیده تبدیل شود یا خیر.
رسانه فندوم‌وایر
ادیسه