اسکارلت جوهانسون یک پیشگام نترس پشت و جلوی دوربین

اسکارلت جوهانسون با اولین تجربه کارگردانی‌اش در فیلم «النور کبیر» و دریافت جایزه پیشگامان، بار دیگر ثابت کرد که از شکستن کلیشه‌ها نمی‌ترسد.

وقتی یک ستاره بزرگ برای اولین بار روی صندلی کارگردانی می‌نشیند، معمولاً یک پروژه امن را انتخاب می‌کند. اما اسکارلت جوهانسون (Scarlett Johansson) هرگز به دنبال مسیرهای امن نبوده است. اولین فیلم او، «النور کبیر» (Eleanor the Great) که در جشنواره کن به نمایش درآمد، داستانی چالش‌برانگیز درباره هویت و خاطره است و بهترین گواه برای روحیه پیشگام و نترس اوست؛ روحیه‌ای که باعث شد به تازگی جایزه اسطوره‌ها و پیشگامان (Legends and Groundbreakers Award) را از جشنواره فیلم نیوپورت بیچ دریافت کند.

این بی‌باکی در تمام کارنامه او موج می‌زند. جوهانسون هرگز اجازه نداده تصورات دیگران او را محدود کند. این روحیه گاهی برایش جنجال‌هایی نیز به همراه داشته، مانند پذیرش نقش در اقتباس لایواکشن «شبح درون پوسته» (Ghost in the Shell) یا پروژه لغوشده «مالش و کشش» (Rub & Tug). اما همین جسارت است که به خلق برخی از به‌یادماندنی‌ترین نقش‌هایش منجر شده است. چه کسی جز او می‌توانست تنها با صدایش در فیلم «او» (Her) شخصیتی کامل و ملموس خلق کند؟ یا در فیلم «زیر پوست» (Under the Skin) به کارگردانی جاناتان گلیزر (Jonathan Glazer)، تصویری کاملاً بیگانه و وهم‌آلود از یک ستاره سینما ارائه دهد؟

او از ایفای نقش‌های دشوار نیز ابایی ندارد. بازی ویرانگر او در «داستان ازدواج» (Marriage Story) که نامزدی اسکار را برایش به ارمغان آورد، یکی از بهترین نمونه‌های این رویکرد است. در همان سال، او برای نقش مکملش در کمدی تلخ «جوجو ربیت» (Jojo Rabbit) نیز نامزد اسکار شد تا توانایی‌های گسترده خود را به رخ بکشد. جوهانسون که با نقش بیوه سیاه (Black Widow) در دنیای مارول (Marvel) به اوج شهرت رسید، از این جایگاه برای دنبال کردن پروژه‌هایی استفاده می‌کند که او را به چالش می‌کشند، از همکاری با وس اندرسون (Wes Anderson) گرفته تا تولید فیلم‌های خودش. او از همان روزهای اول با فیلم «دنیای ارواح» (Ghost World) و «گمشده در ترجمه» (Lost in Translation) نشان داد که یک ستاره معمولی نیست و امروز به عنوان یک کارگردان، این پیام را بلندتر از همیشه فریاد می‌زند.

منبع: Variety