افول دوران طلایی تلویزیون: «پلوریباس» و حسرت روزهایی که سریال‌ها سالانه پخش می‌شدند

خبر تأخیر احتمالی فصل دوم سریال «پلوریباس» تا سال ۲۰۲۸، بار دیگر بحثی داغ را در محافل تحلیل رسانه و میان مخاطبان تلویزیون زنده کرده است: چرا دیگر نمی‌توانیم سریال‌های محبوبمان را به صورت سالانه تماشا کنیم؟ پل تاسی در یادداشت انتقادی خود، این وضعیت را با دوران طلایی تلویزیون کابلی مقایسه می‌کند؛ زمانی که شاهکاری مانند Breaking Bad توانست ۶۴ اپیزود در قالب ۵ فصل را تنها در مدت ۵ سال تولید و پخش کند. در مقابل، سریال‌های مدرنی مثل «پلوریباس» با وجود بودجه‌های کلان و حمایت غول‌های تکنولوژی، برای تولید تنها ۹ قسمت، مخاطب را بیش از دو سال در انتظار می‌گذارند.

این روند نگران‌کننده نشان می‌دهد که مدل تولید محتوا در عصر استریمینگ به کلی تغییر کرده است. اگرچه کیفیت بصری و سینمایی سریال‌ها به شدت افزایش یافته، اما ریتم تولید به شدت کند شده است. «پلوریباس» که اکنون جایگزین عاطفی و فکری سریال‌هایی چون Severance برای مخاطبان شده و بحث‌های آخر هفته شبکه‌های اجتماعی را تسخیر کرده است، قربانی همین مدل جدید است. استودیوها دریافته‌اند که مخاطبان از این وقفه‌های طولانی "خسته و کلافه" شده‌اند و سعی می‌کنند با تمدید زودهنگام (مانند آنچه برای پلوریباس رخ داد) سرعت را بالا ببرند، اما پیچیدگی‌های فنی عملاً دست آن‌ها را بسته است.

شروع فیلمبرداری در بهار ۲۰۲۶ به این معنی است که عملاً سال ۲۰۲۶ و بخش بزرگی از ۲۰۲۷ بدون هیچ اپیزود جدیدی سپری خواهد شد. این وقفه‌های طولانی ریسک بزرگی برای سریال‌ها محسوب می‌شود، چرا که ممکن است در این فاصله طولانی، هیجان و شور و شوق هواداران فروکش کند یا سریال دیگری جایگزین آن شود. با این حال، به نظر می‌رسد اپل و سازندگان «پلوریباس» روی وفاداری مخاطبان و کیفیت بالای اثر شرط بسته‌اند. امیدواری‌ها بر این است که شاید با فشرده‌سازی مراحل فنی، بتوان این بازه ۲۱ ماهه را به ۱۸ ماه کاهش داد، اما حتی در آن صورت هم با یک انتظار طولانی روبرو هستیم. این واقعیت جدید تلویزیون است: کیفیت سینمایی، با سرعت لاک‌پشتی.

Forbes