-
یادداشت‌های روزانه‌ی آلن ریکمن، که پس از مرگ او منتشر شد، نشان می‌دهد که ایفای نقش سوروس اسنیپ در مجموعه‌ی «هری پاتر» (Harry Potter)، آن‌طور که به نظر می‌رسید، یک تجربه‌ی لذت‌بخش و مداوم نبوده است. او حداقل در دو نوبت، به طور جدی تصمیم به ترک این فرنچایز گرفته بود؛ یک بار به دلیل سرخوردگی خلاقانه و بار دیگر به دلیل مشکلات سلامتی.
اولین بحران در طول ساخت «زندانی آزکابان» (۲۰۰۴ / ۱۳۸۳) رخ داد. ریکمن از سبک جاه‌طلبانه‌ی آلفونسو کوارون و تمرکز او بر حرکات دوربین به جای بازیگران ناراضی بود. او در یادداشت‌هایش از درگیری با کوارون نوشت و اینکه احساس می‌کرد بازیگران جوان رها شده‌اند. این سرخوردگی او را به فکر ترک مجموعه انداخت.
بحران دوم بسیار جدی‌تر بود. در سال ۲۰۰۵ (۱۳۸۴)، ریکمن به دلیل ابتلا به سرطان پروستات تحت درمان بود. این همزمان با پیشنهاد برای بازگشت به فیلم پنجم، «محفل ققنوس» بود. او در یادداشت‌هایش که در تاریخ ۱۶ آبان ۱۴۰۴ (۷ نوامبر ۲۰۲۵) بازنشر شده، نوشته است: «بالاخره به هری پاتر ۵ گفتم بله... احساس می‌کنم این پایان کار است. من دیگر برنمی‌گردم.» خستگی ناشی از شیمی‌درمانی و احساس «محدود شدن» در یک نقش، او را به مرز رها کردن همه‌چیز رسانده بود.
با این حال، دو عامل او را نگه داشت. اول، تعهد حرفه‌ای‌اش به پروژه‌ای که پذیرفته بود. دوم و مهم‌تر، رازی بود که جی.کی. رولینگ سال‌ها قبل در گوش او گفته بود: اینکه اسنیپ عاشق مادر هری بوده است. این دانش به ریکمن کمک کرد تا با وجود تمام چالش‌ها، پیچیدگی این شخصیت را حفظ کند.
این خاطرات نشان می‌دهد که در پشت یکی از ماندگارترین اجراهای تاریخ سینما، چه نبرد دشواری بین تعهد هنری و فرسودگی فیزیکی و روانی در جریان بوده است.
رسانه گاردین