در میانه دگرگونی‌های صنعتی و بحران‌های اقتصادی دهه ۳۰، اثری شکل می‌گیرد که با نگاهی طنزآمیز اما عمیق، انسان و ماشین را در تقابل قرار می‌دهد. داستان درباره کارگری ساده است که در مواجهه با سرعت و سختی کار در کارخانه‌ای مکانیزه، دچار سردرگمی و بحران می‌شود و تلاش می‌کند راهی برای بقا و معنا در دنیایی بی‌رحم بیابد. چاپلین در این فیلم نه‌تنها بازیگر، بلکه نویسنده، کارگردان و آهنگ‌ساز نیز هست و بار دیگر توانایی بی‌نظیرش در ترکیب طنز فیزیکی با نقد اجتماعی را نشان می‌دهد. با وجود آغاز دوران سینمای ناطق، این اثر به‌عمد در قالبی نیمه‌صامت ساخته شده تا قدرت تصویر و حرکات اغراق‌شده همچنان مرکز توجه باشد. فیلمی تأثیرگذار، شاعرانه و انسانی که همچنان پس از دهه‌ها، بازتابی از دغدغه‌های معاصر ماست.