«میدسامر» یک سفر کابوس‌وار در روشنایی کامل روز است؛ فیلمی که به‌جای تاریکی، از نور برای ترسناک‌ کردن استفاده می‌کند. داستان با یک فاجعه شخصی شروع می‌شود و به‌سرعت بیننده را به قلب یک جشن عجیب اسکاندیناویایی می‌برد که ظاهرش پر از گل و لبخند است، اما در عمق خود، چیزی نگران‌کننده و ناپایدار پنهان دارد. آری استر، با دقت وسواس‌گونه‌ای، زیبایی بصری را با ترس روان‌شناختی ترکیب می‌کند و دنیایی می‌سازد که به‌طرز ناراحت‌کننده‌ای آشنا ولی بیگانه است. بازی فلورنس پیو در نقش دنی، با لایه‌های پیچیده از اندوه، سردرگمی و باززایی، یکی از نقاط قوت فیلم است. Midsommar صرفاً یک فیلم ترسناک نیست؛ تجربه‌ای است از فروپاشی، رهایی و مرزهای ناپیدای فرهنگ و دیوانگی. این فیلم، آرام‌آرام ذهن بیننده را تسخیر می‌کند و تا مدت‌ها بعد، دست از سرت برنمی‌دارد.