فیلم پیر (Old 2021) یک تجربه روانی فشرده می‌سازد که با ریتمی موج‌دار و فضایی ناآرام پیش می‌رود و از همان دقایق نخست، تماشاگر را میان تردید، کنجکاوی و اضطراب معلق نگه می‌دارد. روایت، به‌جای تکیه بر آشکارسازی‌های سریع، از جنس کشف تدریجی است؛ لحظه‌به‌لحظه سنگین‌تر می‌شود و تو را وادار می‌کند به نشانه‌هایی دقت کنی که در ظاهر ساده‌اند، اما زیر سطحشان سؤال‌هایی درباره زمان، فرسودگی و آسیب‌پذیری انسان جریان دارد. کار فیلم این نیست که ترس ناگهانی بسازد؛ هدفش ایجاد فشاری نامرئی است که کم‌کم اطراف ذهن بسته می‌شود و اجازه نمی‌دهد نگاهت از پرده جدا شود. ترکیب قاب‌بندی‌های ناآرام، صداهای پس‌زمینه دقیق و رفتارهای غیرعادی شخصیت‌ها، حس گیر افتادن در یک وضعیت غیرقابل‌درک را تقویت می‌کند